Çirkinlik ne bir yüzde, ne eksik bir uzuvda, ne dünyanın kendisinde. Çirkinlik, kelimelerimizde. Onları kullanış biçimimizde. Yürek kötülüğüyle sarf ettiğimiz sözlerde.
İtiraf etmeliyim yeryüzünde kendimi en çok kötü/çirkin bir söz karşısında savunmasız hissediyorum. Sözcüklerle aram insanlarla olduğundan çok daha iyidir üstelik. Ama kötü bir söze karşılık gelebilecek o üç beş harfi asla asla asla bir araya getiremiyorum.
David Lynch'in The Elephant Man filminde kalabalığın fil adamla yüz yüze geldiği bir sahne vardır. Herkes o "çirkinlik" karşısında çılgına döner. Her biri kendi tarzında tepki verir çirkinlik zannettikleri şeye. Sadece Anthony Hopkins (Dr. Frederick Treves) ötekilerden farklı bir tepki vermiştir fil adam John Merrick'e. Merhamet mi, korku mu, hayret yoksa dehşet mi, bunu pek kestiremiyorsunuz. Hopkins öylece donup kalmıştır. Gözleri dolu dolu, ağzı aralanmış bir halde. O da bir çeşit "çirkinlik"le karşı karşıya olduğunun farkındadır aslında. Fakat yüzünün aldığı o hal, içinde her ne barındırıyorsa, benim için fazla tanıdık. Filmdeki gibi sözde bir çirkinlikle değil, bahsettiğim gerçek çirkinlikle yüz yüze geldiğimde, yüzümün aldığı ifade neredeyse aynısı oluyor.
